การรักษาเนื้องอกใต้เยื่อเมือกของระบบย่อยอาหารด้วยกล้อง: 3 ประเด็นสำคัญสรุปในบทความเดียว

เนื้องอกใต้เยื่อเมือก (SMT) ของทางเดินอาหารเป็นเนื้องอกที่นูนขึ้นมาจากชั้น muscularis mucosa, submucosa หรือ muscularis propria และอาจเป็นเนื้องอกที่อยู่ภายนอกช่องท้องด้วย ด้วยการพัฒนาของเทคโนโลยีทางการแพทย์ ทางเลือกการรักษาด้วยการผ่าตัดแบบดั้งเดิมได้ค่อยๆ เข้าสู่ยุคของการรักษาแบบรุกรานน้อยที่สุด เช่นการผ่าตัดแบบส่องกล้องและหุ่นยนต์ อย่างไรก็ตามในทางปฏิบัติทางคลินิกพบว่า "การผ่าตัด" ไม่เหมาะสำหรับผู้ป่วยทุกคน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา คุณค่าของการรักษาด้วยการส่องกล้องได้รับความสนใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ความเห็นพ้องต้องกันของผู้เชี่ยวชาญชาวจีนเกี่ยวกับการวินิจฉัยและการรักษา SMT ด้วยการส่องกล้องฉบับล่าสุดได้รับการเผยแพร่แล้ว บทความนี้จะอธิบายความรู้ที่เกี่ยวข้องโดยย่อ

1.ลักษณะการระบาดของโรค SMTศาสตร์

(1) อุบัติการณ์ของ SMT มีความไม่สม่ำเสมอในส่วนต่างๆ ของระบบย่อยอาหาร โดยกระเพาะอาหารเป็นบริเวณที่พบ SMT บ่อยที่สุด

อุบัติการณ์ของความแปรปรวนต่างๆส่วนต่างๆ ของระบบย่อยอาหารมีลักษณะไม่สม่ำเสมอ โดยส่วนบนของระบบย่อยอาหารจะพบได้บ่อยกว่า โดย 2 ใน 3 ของส่วนเหล่านี้อยู่ในกระเพาะอาหาร รองลงมาคือหลอดอาหาร ลำไส้เล็กส่วนต้น และลำไส้ใหญ่

(2) การตรวจทางพยาธิวิทยาประเภทของ SMT มีความซับซ้อน แต่ SMT ส่วนใหญ่เป็นเนื้องอกชนิดไม่ร้ายแรง และมีเพียงไม่กี่ชนิดเท่านั้นที่เป็นมะเร็ง

A.SMT ไม่รวมถึงเนื้องอก n ชนิด เช่น เนื้อเยื่อตับอ่อนผิดที่และเนื้องอก

B.ในกลุ่มเนื้องอกเนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบในระบบทางเดินอาหาร เนื้องอกลิโปมา เนื้องอกบรูเซลลา เนื้องอกเซลล์เกรนูโลซา เนื้องอกชวานโนมา และเนื้องอกกลอมัส ส่วนใหญ่ไม่ใช่เนื้องอกร้ายแรง และน้อยกว่า 15% ที่อาจปรากฏเป็นเนื้อเยื่อที่ชั่วร้าย

C.เนื้อเยื่อเกี่ยวพันของระบบทางเดินอาหารเนื้องอก GIST และเนื้องอกต่อมไร้ท่อประสาท (NET) ใน SMT เป็นเนื้องอกที่มีศักยภาพก่อมะเร็ง แต่ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับขนาด ตำแหน่ง และประเภทของเนื้องอกด้วย

D.ตำแหน่งของ SMT มีความเกี่ยวข้องการจำแนกประเภททางพยาธิวิทยา: ก. เนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบเป็นเนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบชนิดทางพยาธิวิทยาที่พบบ่อยในหลอดอาหาร คิดเป็นร้อยละ 60 ถึง 80 ของเนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบในหลอดอาหาร และมักเกิดขึ้นในส่วนกลางและส่วนล่างของหลอดอาหาร ข. เนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบในกระเพาะอาหารชนิดทางพยาธิวิทยามีความซับซ้อนค่อนข้างมาก โดยมีเนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบ GIST และเนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบเนื้องอกและตับอ่อนนอกมดลูกเป็นเนื้องอกที่พบบ่อยที่สุด ในบรรดาเนื้องอกในกระเพาะอาหาร GIST มักพบในก้นและลำตัวของกระเพาะอาหาร เนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบมักพบในหัวใจและส่วนบนของร่างกาย และตับอ่อนนอกมดลูกและตับอ่อนนอกมดลูกเป็นเนื้องอกที่พบบ่อยที่สุด เนื้องอกไขมันพบได้บ่อยกว่าในแอนทรัมของกระเพาะอาหาร c. เนื้องอกไขมันและซีสต์พบได้บ่อยกว่าในส่วนที่ลาดลงและโป่งของลำไส้เล็กส่วนต้น d. ในเนื้องอกในกระเพาะอาหารส่วนล่าง เนื้องอกไขมันมักพบในลำไส้ใหญ่ ในขณะที่เนื้องอกเยื่อบุช่องท้องมักพบในทวารหนัก

(3) ใช้ CT และ MRI เพื่อจัดระดับ รักษา และประเมินเนื้องอก สำหรับ SMT ที่สงสัยว่าอาจเป็นมะเร็งหรือมีเนื้องอกขนาดใหญ่ (ยาวเส้นผ่านศูนย์กลาง > 2 ซม. แนะนำให้ทำ CT และ MRI

วิธีการถ่ายภาพอื่นๆ เช่น CT และ MRI ก็มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการวินิจฉัย SMT เช่นกัน โดยสามารถแสดงตำแหน่งการเกิดเนื้องอก รูปแบบการเติบโต ขนาดของรอยโรค รูปร่าง การมีหรือไม่มีของกลีบเนื้อ ความหนาแน่น ความสม่ำเสมอ ระดับของการเพิ่มขึ้น และเส้นขอบ ฯลฯ ได้โดยตรง และสามารถหาว่าความหนาแน่นและระดับของรอยโรคมีมากน้อยเพียงใดการตรวจผนังทางเดินอาหาร ที่สำคัญกว่านั้น การตรวจด้วยภาพเหล่านี้สามารถตรวจจับได้ว่ามีการบุกรุกเข้าไปในโครงสร้างที่อยู่ติดกันของรอยโรคหรือไม่ และมีการแพร่กระจายไปยังเยื่อบุช่องท้อง ต่อมน้ำเหลือง และอวัยวะอื่นๆ โดยรอบหรือไม่ การตรวจด้วยภาพเหล่านี้ถือเป็นวิธีหลักในการให้คะแนนทางคลินิก การรักษา และการประเมินการพยากรณ์โรคของเนื้องอก

(4) การสุ่มตัวอย่างเนื้อเยื่อไม่สามารถทำได้แนะนำสำหรับ SMT ที่ไม่ร้ายแรงซึ่งสามารถวินิจฉัยได้ด้วยการส่องกล้องแบบธรรมดาร่วมกับ EUS เช่น เนื้องอกไขมัน ซีสต์ และตับอ่อนผิดปกติ

สำหรับรอยโรคที่สงสัยว่าเป็นมะเร็งหรือเมื่อการส่องกล้องแบบธรรมดาร่วมกับ EUS ไม่สามารถประเมินรอยโรคที่ไม่ร้ายแรงหรือเป็นมะเร็งได้ สามารถใช้การดูดหรือการตรวจชิ้นเนื้อด้วยเข็มขนาดเล็กที่นำทางด้วย EUS ได้ (การอัลตราซาวนด์ผ่านกล้องนำทางแบบละเอียด)การดูด/ตัดชิ้นเนื้อจากเข็ม, EUS-FNA/FNB, การตัดชิ้นเนื้อจากแผลผ่าตัดเยื่อบุผิว (การตัดชิ้นเนื้อด้วยความช่วยเหลือของแผลผ่าตัดเยื่อบุผิว, MIAB) เป็นต้น ให้ทำการสุ่มตรวจชิ้นเนื้อเพื่อประเมินทางพยาธิวิทยาก่อนการผ่าตัด เนื่องจากข้อจำกัดของ EUS-FNA และผลกระทบที่ตามมาต่อการตัดด้วยกล้อง สำหรับผู้ที่มีสิทธิ์ผ่าตัดด้วยกล้อง โดยต้องมั่นใจว่าสามารถตัดเนื้องอกออกได้หมด หน่วยที่ใช้เทคโนโลยีการรักษาด้วยกล้องขั้นสูงสามารถรักษาโดยแพทย์ผู้มีประสบการณ์ได้ แพทย์ผู้ทำการส่องกล้องจะทำการตัดชิ้นเนื้อด้วยกล้องโดยตรงโดยไม่ต้องได้รับการวินิจฉัยทางพยาธิวิทยาก่อนการผ่าตัด

วิธีการใดๆ ในการเก็บตัวอย่างทางพยาธิวิทยา ก่อนการผ่าตัด ถือเป็นการรุกรานและจะทำลายเยื่อเมือกหรือทำให้เกิดการยึดเกาะกับเนื้อเยื่อใต้เยื่อเมือก ส่งผลให้การผ่าตัดยากขึ้น และอาจเพิ่มความเสี่ยงของการมีเลือดออก ประสิทธิภาพการทำงานอัตราส่วน และการแพร่กระจายของเนื้องอก ดังนั้น การตรวจชิ้นเนื้อก่อนผ่าตัดจึงไม่จำเป็นเสมอไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน SMT ที่สามารถวินิจฉัยได้ด้วยการส่องกล้องแบบธรรมดาร่วมกับ EUS เช่น เนื้องอกไขมัน ซีสต์ และตับอ่อนผิดที่ ไม่จำเป็นต้องเก็บตัวอย่างเนื้อเยื่อ

2.การรักษาด้วยการส่องกล้อง SMTnt

(1)หลักการรักษา

เนื้องอกที่ไม่มีการแพร่กระจายไปยังต่อมน้ำเหลืองหรือมีความเสี่ยงต่อการแพร่กระจายไปยังต่อมน้ำเหลืองต่ำมาก สามารถตัดออกได้หมดโดยใช้เทคนิคการส่องกล้อง และมีความเสี่ยงต่อการตกค้างและกลับมาเป็นซ้ำต่ำ เหมาะสำหรับการผ่าตัดผ่านกล้องหากจำเป็นต้องได้รับการรักษา การกำจัดเนื้องอกออกให้หมดจะช่วยลดเนื้องอกที่เหลือและความเสี่ยงต่อการกลับมาเป็นซ้ำควรปฏิบัติตามหลักการรักษาให้ปราศจากเนื้องอกระหว่างการผ่าตัดผ่านกล้อง และควรตรวจดูความสมบูรณ์ของแคปซูลเนื้องอกระหว่างการผ่าตัด

(2)ข้อบ่งชี้

i.เนื้องอกที่มีแนวโน้มเป็นมะเร็งซึ่งต้องสงสัยจากการตรวจก่อนผ่าตัดหรือยืนยันด้วยการตรวจชิ้นเนื้อ โดยเฉพาะเนื้องอกที่สงสัยว่าเป็นโรคทางเดินอาหารST ที่มีการประเมินก่อนผ่าตัดว่าเนื้องอกมีความยาว ≤2 ซม. และมีความเสี่ยงต่ำในการเกิดซ้ำและแพร่กระจาย และมีความเป็นไปได้ในการตัดออกทั้งหมด สามารถตัดออกโดยการส่องกล้องได้ สำหรับเนื้องอกที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางยาว สำหรับ GIST ที่มีความเสี่ยงต่ำที่ >2 ซม. หากต่อมน้ำเหลืองหรือการแพร่กระจายที่ห่างไกลไม่ได้รับการประเมินก่อนผ่าตัด โดยต้องแน่ใจว่าสามารถตัดเนื้องอกออกได้ทั้งหมด การผ่าตัดส่องกล้องอาจดำเนินการโดยแพทย์ส่องกล้องที่มีประสบการณ์ในหน่วยที่มีเทคโนโลยีการรักษาด้วยการส่องกล้องที่ทันสมัย ​​การตัดออก

ii. SMT ที่มีอาการ (เช่น มีเลือดออก อุดตัน)

iii.ผู้ป่วยที่มีเนื้องอกที่สงสัยว่าเป็นเนื้องอกชนิดไม่ร้ายแรงจากการตรวจก่อนผ่าตัดหรือได้รับการยืนยันด้วยพยาธิวิทยา แต่ไม่สามารถติดตามการรักษาได้อย่างสม่ำเสมอหรือเนื้องอกมีขนาดใหญ่ขึ้นภายในระยะเวลาสั้นๆ ในช่วงการติดตามผลและผู้ที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าอี สำหรับการรักษาด้วยการส่องกล้อง

(3)ข้อห้าม

ฉันระบุรอยโรคที่ฉันมีมีรสชาติที่ต่อมน้ำเหลืองหรือบริเวณที่อยู่ห่างไกล

ii. สำหรับ SMT บางชนิดที่มีน้ำเหลืองใสnodeหรือการแพร่กระจายไปยังที่ไกล จำเป็นต้องทำการตรวจชิ้นเนื้อจำนวนมากเพื่อตรวจพยาธิวิทยา ซึ่งถือเป็นข้อห้ามใช้ที่เกี่ยวข้อง

iii. หลังจากทำการตรวจก่อนผ่าตัดอย่างละเอียดการประเมินพบว่าอาการทั่วไปไม่ดี ไม่สามารถผ่าตัดด้วยกล้องได้

เนื้องอกที่ไม่ร้ายแรง เช่น เนื้องอกไขมันและตับอ่อนผิดที่ มักไม่ก่อให้เกิดอาการ เช่น ปวด เลือดออก และอุดตัน เมื่อ SMT มีลักษณะแสดงออกมาเป็นการกัดกร่อน แผล หรือเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาสั้นๆ ซึ่งอาจกลายเป็นรอยโรคร้ายได้

(4) การเลือกวิธีการตัดออกd

การผ่าตัดตัดเอ็นโดสโคป: สำหรับSMT ที่ค่อนข้างผิวเผิน ยื่นเข้าไปในโพรงตามที่ระบุโดยการตรวจ EUS และ CT ก่อนผ่าตัด และสามารถตัดออกได้หมดในครั้งเดียวโดยใช้กับดัก หรืออาจใช้การผ่าตัดแบบส่องกล้องก็ได้

การศึกษาวิจัยในและต่างประเทศยืนยันว่าปลอดภัยและมีประสิทธิภาพใน SMT ผิวเผิน <2 ซม. โดยมีความเสี่ยงเลือดออก 4% ถึง 13% และมีรูทะลุความเสี่ยงอยู่ที่ 2% ถึง 70%

การส่องกล้องเพื่อเจาะใต้เยื่อเมือก, ESE: สำหรับ SMT ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางยาว ≥2 ซม. หรือหากการตรวจภาพก่อนผ่าตัด เช่น EUS และ CT ยืนยันว่าเมื่อเนื้องอกยื่นเข้าไปในโพรง ESE สามารถผ่าตัดตัดเนื้องอก SMT ที่สำคัญออกได้โดยใช้กล้อง

ESE ปฏิบัติตามนิสัยทางเทคนิคของการผ่าตัดตัดเนื้อเยื่อใต้ผิวหนังด้วยกล้อง (ESD) และการตัดเนื้อเยื่อใต้ผิวหนังด้วยกล้อง และมักใช้การผ่าตัดแบบ “พลิกด้านบน” เป็นวงกลมรอบเนื้องอกเพื่อเอาเนื้อเยื่อที่ปกคลุมเนื้องอกออกและเปิดเนื้องอกออกให้หมด เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ในการรักษาความสมบูรณ์ของเนื้องอก ปรับปรุงความรุนแรงของการผ่าตัด และลดภาวะแทรกซ้อนระหว่างการผ่าตัด สำหรับเนื้องอกขนาด ≤1.5 ซม. สามารถตัดออกได้หมด 100%

การผ่าตัดส่องกล้องเพื่อเจาะอุโมงค์ใต้เยื่อเมือกไอออน STER: สำหรับ SMT ที่มีต้นกำเนิดจากกล้ามเนื้อเรียบในหลอดอาหาร ไฮลัม ส่วนโค้งน้อยของตัวกระเพาะอาหาร แอนทรัมของกระเพาะอาหาร และทวารหนัก ซึ่งสร้างอุโมงค์ได้ง่าย และมีเส้นผ่านศูนย์กลางตามขวาง ≤ 3.5 ซม. อาจใช้วิธีการรักษาที่ต้องการ STER

STER เป็นเทคโนโลยีใหม่ที่พัฒนาขึ้นจากการผ่าตัดเปิดหูรูดหลอดอาหารด้วยกล้องตรวจช่องปาก (POEM) และเป็นส่วนขยายของเทคโนโลยี ESDวิทยา อัตราการตัดเนื้องอกแบบ en bloc ของ STER สำหรับการรักษา SMT อยู่ที่ 84.9% ถึง 97.59%

การผ่าตัดผ่านกล้องแบบหนาเต็มไอออน EFTR: ใช้ได้กับ SMT ในกรณีที่สร้างอุโมงค์ได้ยาก หรือในกรณีที่เนื้องอกมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางตามขวางสูงสุด ≥3.5 ซม. และไม่เหมาะสำหรับ STER หากเนื้องอกยื่นออกมาใต้เยื่อสีม่วงหรือเติบโตนอกส่วนของโพรง และพบว่าเนื้องอกเกาะติดแน่นกับชั้นซีโรซาระหว่างการผ่าตัดและไม่สามารถแยกออกได้ ก็สามารถใช้ได้ EFTR จะทำการรักษาด้วยการส่องกล้อง

การเย็บแผลเจาะให้ถูกต้องตำแหน่งหลัง EFTR เป็นกุญแจสำคัญสู่ความสำเร็จของ EFTR เพื่อประเมินความเสี่ยงของการกลับมาเป็นซ้ำของเนื้องอกได้อย่างแม่นยำและลดความเสี่ยงของการแพร่กระจายของเนื้องอก ไม่แนะนำให้ตัดและนำชิ้นเนื้องอกที่ตัดออกระหว่าง EFTR หากจำเป็นต้องตัดเนื้องอกออกเป็นชิ้นๆ จำเป็นต้องซ่อมแซมรูพรุนก่อนเพื่อลดความเสี่ยงของการแพร่กระจายและการเติบโตของเนื้องอก วิธีการเย็บแผลบางวิธี ได้แก่ การเย็บด้วยคลิปโลหะ การเย็บด้วยคลิปดูด เทคนิคการเย็บด้วยแผ่นแปะตา วิธีการเย็บแบบ "กระเป๋า" โดยใช้เชือกไนลอนร่วมกับคลิปโลหะ ระบบปิดคลิปโลหะแบบคราด (คลิปเหนือกล้องส่องตรวจ OTSC) การเย็บแบบเย็บทับ และเทคโนโลยีใหม่ๆ อื่นๆ เพื่อซ่อมแซมอาการบาดเจ็บในทางเดินอาหารและการรักษาอาการเลือดออก เป็นต้น

(5)ภาวะแทรกซ้อนหลังการผ่าตัด

เลือดออกระหว่างผ่าตัด: เลือดออกที่ทำให้ฮีโมโกลบินของผู้ป่วยลดลงมากกว่า 20 กรัม/ลิตร
เพื่อป้องกันเลือดออกมากระหว่างการผ่าตัดควรฉีดใต้เยื่อเมือกให้เพียงพอระหว่างการผ่าตัดเพื่อให้หลอดเลือดใหญ่ขึ้นและช่วยให้เกิดการแข็งตัวของเลือดเพื่อหยุดเลือดได้ เลือดออกระหว่างผ่าตัดสามารถรักษาได้ด้วยมีดผ่าตัด คีมห้ามเลือดหรือคลิปโลหะ และยาหยุดเลือดเพื่อป้องกันหลอดเลือดที่เปิดออกซึ่งพบระหว่างกระบวนการผ่าตัด

เลือดออกหลังผ่าตัด: เลือดออกหลังผ่าตัดจะมีลักษณะเป็นอาเจียนเป็นเลือด ถ่ายอุจจาระเป็นเลือด หรือถ่ายเป็นเลือด ในรายที่มีอาการรุนแรง อาจเกิดภาวะช็อกจากเลือดออกได้ โดยส่วนใหญ่มักเกิดขึ้นภายใน 1 สัปดาห์หลังการผ่าตัด แต่ก็อาจเกิดขึ้นภายใน 2 ถึง 4 สัปดาห์หลังการผ่าตัดได้เช่นกัน

เลือดออกหลังการผ่าตัดมักเกี่ยวข้องกับปัจจัยต่างๆ เช่น การควบคุมความดันโลหิตหลังผ่าตัดที่ไม่ดี และการกัดกร่อนของหลอดเลือดที่เหลือจากกรดในกระเพาะ นอกจากนี้ เลือดออกหลังผ่าตัดยังเกี่ยวข้องกับตำแหน่งของโรคด้วย โดยพบได้บ่อยในบริเวณแอนทรัมและทวารหนักส่วนล่าง

การเจาะทะลุที่ล่าช้า: มักปรากฏเป็นอาการท้องอืด ปวดท้องมากขึ้น มีอาการเยื่อบุช่องท้องอักเสบ มีไข้ และการตรวจด้วยภาพแสดงให้เห็นว่ามีการสะสมของก๊าซหรือมีการสะสมของก๊าซเพิ่มมากขึ้นเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้

ส่วนใหญ่มักเกี่ยวข้องกับปัจจัยต่างๆ เช่น การเย็บแผลไม่ดี กระแสไฟฟ้าแข็งตัวมากเกินไป ตื่นเช้าเกินไปเพื่อเคลื่อนไหวร่างกาย กินอาหารเช้าเกินไป ควบคุมน้ำตาลในเลือดไม่ดี และแผลถูกกรดในกระเพาะกัดกร่อน ก. หากแผลมีขนาดใหญ่หรือลึก หรือแผลมีรูพรุนการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจน ควรขยายเวลานอนพักและอดอาหารให้เหมาะสม และควรคลายความดันทางเดินอาหารหลังการผ่าตัด (ผู้ป่วยหลังการผ่าตัดทางเดินอาหารส่วนล่าง ควรระบายน้ำทางทวารหนัก) ข. ผู้ป่วยเบาหวานควรควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดอย่างเคร่งครัด ผู้ที่มีรูพรุนขนาดเล็กและการติดเชื้อที่ทรวงอกและช่องท้องเล็กน้อย ควรได้รับการรักษา เช่น การอดอาหาร การป้องกันการติดเชื้อ และการระงับกรด ค. สำหรับผู้ที่มีน้ำคร่ำ อาจทำการระบายน้ำที่หน้าอกและเจาะช่องท้องได้ ควรใส่ท่อเพื่อให้ระบายน้ำได้ราบรื่น ง. หากไม่สามารถระบุตำแหน่งของการติดเชื้อได้หลังจากการรักษาแบบอนุรักษ์นิยม หรือรวมกับการติดเชื้อที่ทรวงอกและช่องท้องอย่างรุนแรง ควรทำการส่องกล้องผ่าตัดโดยเร็วที่สุด และควรทำการซ่อมแซมรูพรุนและระบายน้ำที่ช่องท้อง

ภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องกับก๊าซ: รวมถึงใต้ผิวหนังโรคถุงลมโป่งพอง โรคปอดรั่ว โรคปอดรั่ว และโรคปอดรั่ว

ภาวะถุงลมโป่งพองใต้ผิวหนังระหว่างผ่าตัด (แสดงเป็นภาวะถุงลมโป่งพองที่ใบหน้า คอ ผนังหน้าอก และถุงอัณฑะ) และภาวะปอดโป่งพองในช่องกลางทรวงอก (sอาการบวมของกล่องเสียงอาจเกิดขึ้นได้ระหว่างการส่องกล้องตรวจกระเพาะอาหาร โดยปกติไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษาพิเศษ และโรคถุงลมโป่งพองมักจะหายได้เอง

ภาวะปอดรั่วรุนแรงเกิดขึ้นการผ่าตัด [ความดันทางเดินหายใจเกิน 20 mmHg ขณะผ่าตัด

(1mmHg=0.133kPa), SpO2<90%, ยืนยันโดยการเอกซเรย์ทรวงอกฉุกเฉินที่เตียง] มักสามารถดำเนินการผ่าตัดต่อได้หลังจากปิดช่องทรวงอกอายุเกิน

สำหรับผู้ป่วยที่มีอาการปอดรั่วอย่างชัดเจนระหว่างการผ่าตัด ให้ใช้เข็มเจาะปอดรั่วที่จุด McFarlandที่ช่องท้องขวาล่างเพื่อปล่อยลมออก และทิ้งเข็มเจาะไว้ที่เดิมจนกว่าจะสิ้นสุดการผ่าตัด จากนั้นจึงดึงออกหลังจากตรวจยืนยันว่าไม่มีก๊าซที่ชัดเจนถูกปล่อยออกมา

ภาวะรั่วในระบบทางเดินอาหาร: ของเหลวในระบบย่อยอาหารที่เกิดจากการผ่าตัดผ่านกล้องจะไหลเข้าไปในทรวงอกหรือช่องท้องผ่านทางรอยรั่ว
รูรั่วในช่องกลางทรวงอกและรูรั่วในช่องหลอดอาหารมักเกิดขึ้น เมื่อเกิดรูรั่ว ให้ทำการระบายของเหลวในช่องอกเพื่อบำรุงรักษาระบายน้ำได้เรียบและให้การสนับสนุนทางโภชนาการที่เพียงพอ หากจำเป็น สามารถใช้คลิปโลหะและอุปกรณ์ปิดต่างๆ หรือรีไซเคิลวัสดุคลุมทั้งหมดได้ มีการใช้สเตนต์และวิธีการอื่นๆ เพื่อปิดกั้นฟิสทูล่า ในรายที่รุนแรงจำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดทันที

3.การจัดการหลังการผ่าตัด (ขติดตามผล)

(1) รอยโรคที่ไม่ร้ายแรง:พยาธิวิทยาชี้ให้เห็นว่าเนื้องอกชนิดไม่ร้ายแรง เช่น เนื้องอกไขมันและเนื้องอกกล้ามเนื้อเรียบ ไม่จำเป็นต้องมีการติดตามการรักษาเป็นประจำ

(2) SMT ไร้พิษภัยศักย์มด:ตัวอย่างเช่น การตรวจ NET ทางทวารหนักขนาด 2 ซม. และ GIST ที่มีความเสี่ยงปานกลางและสูง ควรทำการตรวจระยะอย่างละเอียด และควรพิจารณาให้การรักษาเพิ่มเติมอย่างจริงจัง (การผ่าตัด การให้เคมีรังสี การบำบัดแบบตรงเป้าหมาย) (การรักษา) การกำหนดแผนควรอิงจากการปรึกษาหารือแบบสหสาขาวิชาชีพและเป็นรายบุคคล

(3) ศักยภาพมะเร็งต่ำ SMT:ตัวอย่างเช่น GIST ที่มีความเสี่ยงต่ำจำเป็นต้องได้รับการประเมินโดย EUS หรือการสร้างภาพทุกๆ 6 ถึง 12 เดือนหลังการรักษา จากนั้นจึงรักษาตามคำแนะนำทางคลินิก

(4) SMT ที่มีศักยภาพก่อมะเร็งปานกลางและสูง:หากการตรวจทางพยาธิวิทยาหลังการผ่าตัดยืนยันว่าเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารชนิดที่ 3 มะเร็งลำไส้ใหญ่และทวารหนักมีความยาว >2 ซม. และ GIST มีความเสี่ยงปานกลางและสูง ควรทำการตรวจระยะทั้งหมด และควรพิจารณาให้การรักษาเพิ่มเติม (การผ่าตัด เคมีบำบัด การบำบัดแบบตรงจุด) อย่างจริงจัง (การรักษา) การกำหนดแผนควรยึดตาม[เกี่ยวกับเรา 0118.docx]การปรึกษาหารือแบบสหสาขาวิชาชีพและแบบรายบุคคล