ทำความเข้าใจติ่งทางเดินอาหาร: ภาพรวมสุขภาพทางเดินอาหาร

2. ประเภทของติ่งทางเดินอาหาร

ติ่งหลายประเภทสามารถก่อตัวขึ้นในระบบทางเดินอาหารแต่ละแห่งมีลักษณะเฉพาะและความเสี่ยงมะเร็ง:

•ติ่ง adenomatous (adenomas): เหล่านี้เป็นติ่งชนิดที่พบมากที่สุดที่พบในลำไส้ใหญ่และมีศักยภาพที่จะพัฒนาเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่ adenomas ถูกจัดประเภทเป็นชนิดย่อย, villous หรือ tubulovillous ชนิดย่อยโดยมี adenomas villous มีความเสี่ยงสูงสุดของโรคมะเร็ง

•ติ่ง hyperplastic: โดยทั่วไปเล็กและพบได้ทั่วไปในลำไส้ใหญ่ติ่งเหล่านี้มีความเสี่ยงมะเร็งต่ำ อย่างไรก็ตามติ่ง hyperplastic ขนาดใหญ่โดยเฉพาะทางด้านขวาของลำไส้ใหญ่อาจมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

•ติ่งอักเสบ: โดยทั่วไปจะเห็นในคนที่เป็นโรคลำไส้อักเสบ (IBD) เช่นโรค Crohn หรือลำไส้ใหญ่บวม ulcerative ติ่งอักเสบมักจะเป็นพิษเป็นภัย แต่อาจบ่งบอกถึงการอักเสบที่ยาวนานในลำไส้ใหญ่

•ติ่ง Hamartomatous: ติ่งเหล่านี้พบได้น้อยและสามารถเกิดขึ้นได้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มอาการทางพันธุกรรมเช่นกลุ่มอาการ Peutz-Jeghers แม้ว่าโดยทั่วไปจะเป็นพิษเป็นภัยบางครั้งพวกเขาสามารถเพิ่มความเสี่ยงของโรคมะเร็ง

•ติ่งต่อม fundic: พบในกระเพาะอาหารติ่งเหล่านี้มักจะมีขนาดเล็กและอ่อนโยน อย่างไรก็ตามในผู้ที่ใช้สารยับยั้งปั๊มโปรตอนในระยะยาว (PPIs) การเพิ่มขึ้นของติ่งต่อม fundic สามารถเกิดขึ้นได้แม้ว่าความเสี่ยงของมะเร็งจะยังคงอยู่ในระดับต่ำ

3. สาเหตุและปัจจัยเสี่ยง

สาเหตุที่แน่นอนของติ่ง GI นั้นไม่ชัดเจนเสมอไป แต่หลายปัจจัยสามารถเพิ่มโอกาสในการพัฒนาได้:

•พันธุศาสตร์: ประวัติครอบครัวมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาติ่ง เงื่อนไขทางพันธุกรรมเช่น polyposis adenomatous familial (FAP) และ Lynch syndrome เพิ่มความเสี่ยงของติ่งลำไส้ใหญ่และมะเร็งในวัยเด็ก

•อายุ: ติ่งมักพบเห็นได้ทั่วไปในคนที่มีอายุมากกว่า 50 ปีมีความเสี่ยงต่อการเกิดติ่ง adenomatous และมะเร็งลำไส้ใหญ่เพิ่มขึ้นตามอายุ

•ปัจจัยการดำเนินชีวิต: อาหารที่มีเนื้อสัตว์สีแดงหรือแปรรูปสูง, โรคอ้วน, การสูบบุหรี่และการดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไปมีความสัมพันธ์กับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการก่อตัวของติ่ง

•เงื่อนไขการอักเสบ: การอักเสบเรื้อรังของระบบทางเดินอาหารซึ่งมักจะเห็นในสภาพเช่นโรคของ Crohn และลำไส้ใหญ่บวม ulcerative สามารถนำไปสู่การพัฒนาของติ่ง

•การใช้ยา: การใช้ยาในระยะยาวเช่นยาต้านการอักเสบที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ (NSAIDs) และ PPIs อาจมีผลต่อความเสี่ยงของติ่งบางชนิด

4. อาการของติ่งทางเดินอาหาร

ติ่งส่วนใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเล็ก ๆ นั้นไม่มีอาการ อย่างไรก็ตามติ่งหรือติ่งขนาดใหญ่ในบางสถานที่อาจทำให้เกิดอาการรวมถึง:

•เลือดออกทางทวารหนัก: เลือดในอุจจาระอาจเป็นผลมาจากติ่งในลำไส้ใหญ่หรือทวารหนัก

•การเปลี่ยนแปลงนิสัยลำไส้: ติ่งขนาดใหญ่อาจนำไปสู่อาการท้องผูกท้องเสียหรือความรู้สึกของการอพยพที่ไม่สมบูรณ์

•อาการปวดท้องหรือไม่สบาย: ถึงแม้ว่าหายาก แต่ติ่งบางตัวอาจทำให้ปวดท้องเล็กน้อยถึงปานกลางหากพวกเขาขัดขวางส่วนหนึ่งของระบบทางเดินอาหาร

•โรคโลหิตจาง: ติ่งที่มีเลือดออกอย่างช้าๆเมื่อเวลาผ่านไปอาจส่งผลให้เกิดโรคโลหิตจางขาดธาตุเหล็กนำไปสู่ความเหนื่อยล้าและความอ่อนแอ

เนื่องจากอาการมักจะบอบบางหรือขาดหายไปการตรวจคัดกรองตามปกติโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับติ่งลำไส้ใหญ่จึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการตรวจหาก่อน

5. การวินิจฉัยติ่งทางเดินอาหาร

เครื่องมือและขั้นตอนการวินิจฉัยหลายอย่างสามารถตรวจจับติ่ง GI โดยเฉพาะอย่างยิ่งในลำไส้ใหญ่และกระเพาะอาหาร:

•ลำไส้ใหญ่: ลำไส้ใหญ่เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการตรวจจับและกำจัดติ่งในลำไส้ใหญ่ ช่วยให้การสร้างภาพข้อมูลโดยตรงของเยื่อบุของลำไส้ใหญ่และไส้ตรงและติ่งใด ๆ ที่พบมักจะถูกลบออกในระหว่างขั้นตอน

•การส่องกล้องส่วนบน: สำหรับติ่งในกระเพาะอาหารหรือทางเดิน GI ส่วนบนจะทำการส่องกล้องส่วนบน หลอดที่มีความยืดหยุ่นพร้อมกล้องจะถูกแทรกผ่านปากเพื่อให้เห็นภาพหลอดอาหาร, กระเพาะอาหารและลำไส้เล็กส่วนต้น

• Sigmoidoscopy: ขั้นตอนนี้ตรวจสอบส่วนล่างของลำไส้ใหญ่หรือที่เรียกว่าลำไส้ใหญ่ sigmoid มันสามารถตรวจจับติ่งในทวารหนักและลำไส้ใหญ่ที่ต่ำกว่า แต่ไม่ถึงลำไส้ใหญ่ตอนบน

•การทดสอบอุจจาระ: การทดสอบอุจจาระบางอย่างสามารถตรวจจับร่องรอยของเลือดหรือเครื่องหมาย DNA ผิดปกติที่เชื่อมโยงกับติ่งหรือมะเร็งลำไส้ใหญ่

•การทดสอบการถ่ายภาพ: CT colonography (ลำไส้ใหญ่เสมือนจริง) สามารถสร้างภาพโดยละเอียดของลำไส้ใหญ่และไส้ตรง แม้ว่ามันจะไม่อนุญาตให้กำจัดติ่งทันที แต่ก็อาจเป็นตัวเลือกที่ไม่รุกราน

6. การรักษาและการจัดการ

การรักษาติ่ง GI ขึ้นอยู่กับประเภทขนาดสถานที่และศักยภาพสำหรับความร้ายกาจ:

• polypectomy: ขั้นตอนนี้เป็นการรักษาที่พบบ่อยที่สุดสำหรับการกำจัดติ่งในระหว่างการส่องกล้องตรวจลำไส้ใหญ่หรือการส่องกล้อง ติ่งขนาดเล็กสามารถลบออกได้โดยใช้บ่วงหรือคีมในขณะที่ติ่งขนาดใหญ่อาจต้องใช้เทคนิคขั้นสูงมากขึ้น

•การกำจัดการผ่าตัด: ในกรณีที่หายากซึ่งติ่งมีขนาดใหญ่มากหรือไม่สามารถกำจัดการส่องกล้องได้อาจจำเป็นต้องผ่าตัด นี่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับติ่งที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มอาการทางพันธุกรรม

•การตรวจสอบอย่างสม่ำเสมอ: สำหรับผู้ป่วยที่มีติ่งหลายชนิดประวัติครอบครัวของติ่งหรือเงื่อนไขทางพันธุกรรมที่เฉพาะเจาะจงแนะนำให้มีการตรวจลำไส้ใหญ่ติดตามปกติเพื่อตรวจสอบติ่งใหม่